بعضی وقتا نمیدونم به وقایعی که برام اتفاق میفته چقدر ریکت نشون بدم! بار ها از خودم میپرسم طبیعیه الان عصبانی بشم؟ نه بابا حالا زیادم خساسیت نشون نده چیزی نشده که و فلان!
از بس مه بهم گفتن زیاید حساسیت نشون میدی
بعد میبینم چه کاریه؟!هرکسی یه جوره! اگه من ریکت خوب همیشه نشون بدم و ناراحتیمو ابراز نکنم که نمیشه.نمیفهمن من از کارشون ناراحت میشم و بارها تکرارش میکنن و خودم اذیت میشم.
خب بذار بدونن چی ناراحتم میکنه،هرکسی یه اخلاقی داره چطور من رعایت حال بقیه رو میکنم و سعی میکنم ناراحتشون نکنم بقیه هم همینطور
بالا بری پایین بیایی اخلاقت عنه.مثل موجی ها یهو تغییر رفتار نشون میدی
هر چی هم بگی در جوابم خودتی
حالا الانمو باید ببینی از اونور بوم افتادم دارم از عصبانیت میترکم در جواب طرف میگم نه عزیزم این حرفا چیه فدای سرت
همچون اَرّه باش.هم سوی خود ،هم سوی دیگر بتراش.
چون تیشه نباش،سوی خود بتراش،چون رنده نباش ،سوی دیگر بتراش
بلکه
همچون اَرّه باش.
زیاد برای موقعیت های آنی و رفتار های هیجانی کاربرد نداره
در اینکه شاخک های حسی ات کوچکترین لرزه ها را نگارش می کند ،شکی نیست،sensitivity,بالا داشتن،باعث میشه دیگر آزار نباشی،و آزار ببینی،اما اینکه برخوردت چگونه باشد ،نیاز به فیلترینگ دارد.هر انسان ،بیشترین خدمت را باید به خود بکند،اگر اسمش را خودخواهی و خود دوستی و خود پرستی بگذارند،ممکن است ،کوتاه بیاییم،ولی خب باید با خود مهربان باشیم.
من کاهی استناد می کنم به شعر فردوسی«بسی رنج بردم درین سالِ سی«۳۰»,عجم زنده کردم بدین پارسی»
گاهی فقط میخوام جررررر بدم :))
جوابت شکه ام کرد،انتظار داشتم پاره ام بکنی.کجا رفته اون محیای کلاسیک؟
محیای تراپی شده :))